ფსიქოლოგები ამტკიცებენ, რომ კარგი მანერები გარშემომყოფების კეთილგანწყობის მოპოვებაში გვეხმარება. სამწუხაროდ, თავაზიანობის ეტიკეტს ყოველთვის არ ვიცავთ.

მსოფლიოში ყველაზე თავაზიანი ერი იაპონელები არიან. იქ მიღებულია ბოდიშის მოხდა მაშინაც კი, როდესაც დამნაშავე არაფერში ხართ. მაგალითად, თუ ფეხზე დაგაბიჯებენ, პატიებას ითხოვს ის, ვინც მოუხერხებელი იყო და ისიც, ვისაც თითებზე დააბიჯეს, იმიტომ, რომ არასწორად იდგა და სხვებს ხელს უშლიდა. უსასრულოდ მადლობის გადახდა – ესეც იაპონელების ჩვევაა. მადლობას იხდიან იმ საქმისთვისაც, რაც რამდენიმე წლის წინ შესრულდა და ამას იმიტომ აკეთებენ, რომ, ეტიკეტის თანახმად, საჭიროა საუბარი ისე წარმართოთ, რომ თანამოსაუბრეს განწყობა არავითარ შემთხვევაში არ გაუფუჭოთ. ამიტომაა, რომ იაპონელები არასდროს კამათობენ და "არა”–ს არ ამბობენ.

თავაზიანობა – ეს პატივისცემა–დაფასებაა როგორც თანამოსაუბრის, ასევე საკუთარი თავის.

ბოროტ კაცს შეეშინდეს, იქნება, კანონის და სამაგიეროსი და იმ განზრახულ ბოროტებას აღარ ჩაიდენს მაშინ, მართალია ეს, მაგრამ ბოროტი იმის ბოროტია, რომ კანონიერ გზას მონახავს და ისე იზამს თავისას. კანონს ის შეუძლია მარტო, რომ თვალსაჩინო ბოროტების მაგიერ, ძნელად შესამჩნევს ჩაადენინებს ჩამდენს.

არყით აღგზნებული კაცის გონებაში ბინდი ისადგურებს, მისი ენა სიმახინჯისა და დაუნდობლობის ენაა. ღვინით აღგზნებული კაცის გუნებაში ნათელი დგება, მისი ენა სილამაზისა და სიყვარულის ენაა. არაყი - მსჯავრია, ღვინო - მიტევება. განგებამ ღვინის სიყვარული გვიბოძა, რომ ჩვენი აზრისათვის მშვენიერება და სიკეთე მიენიჭებინა. ფიქრისა და საუბრის სარბიელად სუფრა მოგვიჩინა, სუფრავე დაგვითქვა ადგილად, სადაც ერთმანეთისათვის მხოლოდ კეთილი სურვილი ითქმის და საგნისათვის მხოლოდ პირუთვნელი შეხედულება. ქართული სუფრა ქართულ სიმღერას ჰგავს: სხვადასხვა ხმაზე ვმღერით და კონტრაპუნქტში ვერთიანდებით. არ არსებობს თანხმობა იმ თანხმობაზე დიდი, რომელიც აზრთა სხვადასხვაობით მიიღწევა.

                                 

უჩვეულო და სასაცილო სასამართლო პროცესებს დღესდღეობით სერიოზულობით ეკიდებიან. სასამართლოში სარჩელის შეტანა შესაძლებელია ღმერთზე, ტელევიზიაზე, მიზეზი შეიძლება იყოს ინტიმური ცხოვრების გახალისება, ან სულაც ნასას კოსმოსური პროგრამისადმი უარყოფითი დამოკიდებულება.

ცნობილი ფაქტია, რომ 2007 წლის სექტემბერში ნებრასკას შტატის გუბერნატორმა ერნი ჩემბერსმა სასამართლოში შეიტანა სარჩელი ღმერთის წინააღმდეგ, რადგან იგი ხალხს თავს ატეხდა სტიქიურ უბედურებებს, კატასტროფებს. ეს და სხვა ბევრი კაზუსი, რომელიც ქვეყნდება Times-ში, აჩვენებს, რომ იუმორის გრძნობა ისეთ სერიოზულ ადამიანებსაც გააჩნიათ, როგორებიც არიან იურისტები

ძალით გადანგურება. მიესაჯა 24 თვით ციხეში ჯდომა და 24 000 დოლარი ჯარიმა.

(ვინსენტ ვან გოგი, ავტოპორტრეტი შეხვეული ყურით და ჩიბუხით, იანვარი, 1889)

ვან გოგის სინდრომი არის ფსიქიური აშლილობა, რომელიც დროსაც ადამიანი მიმართავს თვითდაზიანებას – სხეულის ნაწილის მოკვეთა, ჭრილობის მიყენება ან კატეგორიულად მოითხოვს ჩაუტარონ ქირურგიული ოპერაცია. ეს სინდრომი ვლინდება ისეთი პათოლოგიების დროს, როგორიცაა შიზოფრენია, ჰიპოქონდრიული მანია, ჰალუცინაცია, იმპულსური გამოვლიებები. გამომწვევი მიზეზები მრავალგვარია, ერთ-ერთი მიზეზი შიძლება იყოს ინტოქსიკაცია.

სინდრომი პირველად აღწერა ფსიქიატრმა აბრამმა 1966 წ. და მისი ეპონიმია ჰოლანდიელი ფერმწერი, ვინსენტ ვან გოგი (30 მარტი, 1853 - 29 ივლისი, 1890), რომელმაც ფსიქიური აშლილობის დროს (23 დეკემბერი, 1888 წ.) თვითდაზიანება მიიყენა და ყური მოიჭრა. სავარაუდო მიზეზი იყო ფუტკარა ყვავილით ინტოქსიკაცია.

ეს იყო ძალიან ჩვეულებრივი სტუმრობა, ჩემს ძალიან ჩვეულებრივ ნათესავებთან. თუმცა საბოლოოდ მოვლენები ისე განვითარდა, რომ კინაღამ ცოლით და ნიშნობის ბეჭდით დავბრუნდი სახლში.

დედოფლისწყაროს რაიონში არის ერთი ჩვეულებრივი სოფელი, პირობითად სოფელი N-ი. მისთვის დამახასიათებელი ამბებით და მოსაწყენი ყოველდღიურობით. მისი მაცხოვრებლები კი ჩვეულებრივი კახელი გლეხები არიან.
მე "მარშუტკით” ვიმგზავრე, სადაც ერთობ პრივილეგირებული ადგილი (მძღოლის გვერდით) შემხვდა. როგორც წესი, ამ ადგილს დილიდანვე ჯავშნიან ხოლმე მძღოლის ნათესავები ან თანასოფლელები. "მარშუტკა” დაიძრა და მძღოლი მაგნიტოფონისკენ გაიწია. მალევე ყველასათვის კარგად ნაცნობი სიმღერების ნაკადი წამოვიდა. როცა სოფელს მივუახლოვდით, მძღოლმა ხელი წინ გაიშვირა და მკითხა:

ლევან რამიშვილი

ყველა ერი დედამიწაზე მეტ-ნაკლები სექსუალური თავისუფლებით გამოირჩევა. ამ მხრივ, ალბათ ვერავინ შეედრება ბრაზილიელებს, ფრანგებს და შვედებს. ალბათ შეგიმჩნევიათ, რომ ქართველები განსაკუთრებულად არასექსუალური ხალხი ვართ. ის, რაც რუსისთვის, ბალტიისპირელისთვის, გერმანელისთვის, ინგლისელისთვის ჩვეულებრივი ამბავია, ჩვენთვის შეიძლება ლოყების ჩამოხოკვისა და ცხვირ-პირის ჩამოსისხლიანების მიზეზი გახდეს.
თუ 18 წლის ნებისმიერი ეროვნების გოგონა თავისუფლად ეძლევა სიყვარულს მისივე ასაკის ბიჭთან და თან იმაზე კი არ ფიქრობს, რას იფიქრებენ დედა, მამა, ბიძა და ბიძაშვილ-მამიდაშვილები, ქართველი გოგო დღესაც კი, XXI საუკუნეში ამის უფლებას თავს ვერაფრით მისცემს (ყოველ შემთხვევაში აშკარად და დაუფარავად). ჩვენში დღესაც კი საყოველთაო დაგმობას იმსახურებს ქმარს გაშორებული ან დაქვრივებული ქალი, რომელიც `საყვარელს იჩენს~. ასეთი ქალი ავტომატურად `ბოზია~. ამიტომ მარტოდ დარჩენილ ქალს ერთადერთი გზა აქვს _ ხელმეორედ გათხოვდეს, ანუ ოფიციალურად, ნოტარიალურად დაიმტკიცოს საყვარელ კაცთან ალერსის უფლება. ამას რა უჭირს _ რა მნიშვნელობა აქვს, რომელ ქაღალდში რა ეწერება, მაგრამ პრობლემები არც აქ მთავრდება. საქმე ისაა, ქართველი კაცების უმრავლესობას `განათხოვარ~ ქალთან საქმის დაჭერის ისე ეშინია და ისე გაურბის მას, როგორც როგორც შავ ჭირს და ხოლერას… რა თქმა უნდა, ხელმეორედ გათხოვების შემთხვევები არის, მაგრამ კაცების მხრიდან საერთო განწყობა მაინც არსებობს.