შეიძლება ახლა ყველას უცნაურად მოეჩვენოს, რომ ცხვირსახოცი, ურომლისოდ თანამედროვე ადამიანის ცხოვრება წარმოუდგენელია, მხოლოდ XIII საუკუნეში გამოიგონეს. მის სამშობლოდ იტალია მიიჩნევა. პირველი, ვისაც ხელში ცხვირსახოცი სჭერია, იშვიათი სილამაზის დიდგვაროვანი, ვენეციელი მანდილოსანი ყოფილა.

საფრანგეთში ერთ-ერთი პირველი, ვის ხელშიც ცხვირსახოცი დაინახეს, მშვენიერი სეფე-ქალი, დიანა დე პუატიე იყო. მისი მიბაძვით სხვა პარიზელმა მანდილოსნებმაც დაიწყეს ცხვირსახოცის ხმარება.

1595 წელს ცხვირსახოცმა გერმანიასა და ინგლისშიც „შეაღწია¨. აღსანიშნავია, რომ თავდაპირველად ცხვირსახოცი ფუფუნების საგანი იყო და დაბალი ფენის წარმომადგენლებს მისი ტარება ეკრძალებოდათ.

აღმოსავლეთის ქვეყნებში ცხვირსახოცს მამაკაცები ქამრებზე იკეთებდნენ.

როდის შემოვიდა ცხვირსახოცი საქართველოში, ზუსტად ვერ ვიტყვით, მაგრამ სულხან-საბა ორბელიანი თავის ლექსიკონში ცხვირსახოცს „საცხვირო მანდილს¨ უწოდებდა. ჩვენში მას „კნეინები¨ იყენებდნენ.

XIX ს. დასასრულს ფრანგმა პროფესორმა გიუიომ ქაღალდის ცხვირსახოცის იდეა წამოაყენა, უფრო ადრე ქაღალდის ცხვირსახოცი გამოიგონეს იაპონიაში.

XIX ს. დამლევს ამერიკაში გამოდიოდა გაზეთი „ცხვირსახოცი¨, რომელიც ტილოზე იბეჭდებოდა და … წაკითხვის შემდეგ ცხვირსაწმენდად გამოიყენებოდა.