- გამარჯობა დედა, შეიძლება ვეღარც მცნობ, დიდი ხანია არ შევხვედრივათ, უფრო სწორად სტუმრად არ გწვევივარ, თუმცა, რისთვის უნდა მოვსულიყავი?

- ვიცი გიჭირს ჩემში იმ მოზარდის ამოცნობა, ოცდაექვსი წლის წინ რომ დატოვე.

- საკუთარი ფირმა მაქვს, ელექტროტექნიკას ვყიდი, ლამაზი ცოლი მყავს -ლულუ ჰქვია, ლულუ ორსულადაა და მალე ბებია გახდები, ბავშვს ტობიასს ვარქმევთ, ბედნიერი ვარ.

- ვიცი არ გაინტერესებს, შენ ხომ სიცოცხლეშიც არ მისმენდი, მაგრამ დღეს მინდა მომისმინო, ვალდებულიც ხარ, ბოლო-ბოლო ეს დაბადების დღის საჩუქრად ჩათვალე, დღეს ხომ ორმოცდაორის შევსრულდი?!

-არ იფიქრო თითქოს შენი იუბილეები დამავიწყდა, ამ თარიღს შენ თვითონ ვერ იტანდი და არ მინდოდა მისი შეხსენებით გამეღიზიანებინე.

- შენ ყოველთვის მეუბნებოდი, მამაშენი კარგი კაციაო.

- იცი დედა, მე შენი დღიური ვიპოვე.

- შენ ყოველთვის მეუბნებოდი მამაშენი კარგი კაციაო, თუმცა ის არასდროს გითქვამს, რომ ჩემი ჩასახვის სანაცვლოდ ფული გადაუხადე.

- გამოდის რომ მე ბოზის და ფოსტის რიგითი თანამშრომლის შვილი ვარ?

- შენ ყოველთვის მეუბნებოდი მამაშენი კარგი კაციაო, მე არასდროს მითქვამს რამდენჯერ დამჭირვებია ის გმირი, ასე რომ აქებდი.

- ჰო, მჭირდებოდა მაშინ, როცა ლანჩისთვის დოლარიანს მატანდი, იმ დოლარიანით კი ბობი ქრიუსა და მისი ბანდისაგან ხელშეუხებლობის ინდულგენციას ვყიდულობდი; ეს ცხრა წელი გრძელდებოდა, გესმის შენ, ცხრა წელი!

- ამ დროის მანძილზე მისი იმედი ერთხელ მაინც რომ მქონოდა, ხომ შევძლებდი წიგნებით გამოტენილი ჩანთით თავი გამეტეხა ბობისათვის, გესმის? ერთხელ მაინც!

- შენ ჯიუტად მიმეორებდი, რომ ის კარგი კაცი იყო.

- ჰო, მჭირდებოდა მაშინაც, როცა სახლში სვიტერის ამარა მოვედი.

- გითხარი რომ წითელი ქურთუკი სკოლაში დამრჩა, ხოლო შემდეგ ვითომ ვეღარ ვიპოვე. შენ მას ყოველდღე ჩვენი მეზობელი ჩარლის სხეულზე ხედავდი, თუმცა არ იმჩნევდი და მე ახალი ქურთუკი აღარ მღირსებია.

- 11 აპრილი, 1964 წელი.
დღეს ჩემს დირექტორს - ბენჟამენ შვარც უმცროსს ვხვდები. ის დაოჯახებულია, მე კი ახალი ვარ ფოსტაში; რა მნიშვნელობა აქვს, თვითონ არ არის წინააღმდეგი, მე კი გულის გადაყოლება არ მაწყენდა, ბოლოს და ბოლოს მე ხომ ქალი ვარ!

- ეს გახსოვს?

- მთელი კვირა ვუყურებდი როგორ დაქროდნენ ველოსიპეტებით შონი, ჰეიზერი და მაკლარუსი. შენ ხომ არ იცი როგორ ვოცნებობდი მეც დამეყენებინა მტვრის ღრუბლები ქუჩაში?

- ამიტომა იყო ფეხსაცმლის ძირები რომ გამიცვდა და შენ მცემე.

- ნუთუ არც ის ზუზუნი გაგიგონია, ძილის წინ წარმოსახვითი ველოსიპეტის გაქროლებისას რომ გამოვცემდი? მაშინ არც ის გეცოდინება, რომ ბიჭებს მაისურით ვუწმენდდი დასვრილ ფეხსაცმელებს, ისიც მხოლოდ იმიტომ, რომ ერთი წრე დამერტყა საკუთარი ოცნებისათვის!

- ჩემი ოცნებებისათვის შენ არც დრო გქონდა და არც ფული.

- სამაგიეროდ შენ ახალი კაბით წახვედი პაემანზე საკუთარ უფროსთან, რომელიც ბარიდან პირდაპირ ჩვენთან მოდიოდა და შენს პორტრეტს ”ხატავდა”.

- იცი დედა როგორ ველოდებოდი იმ ახალ წელს, როცა გავიღვიძებდი და ნაძვის ხის ქვეშ საჩუქრების დიდი და ფერად-ფერადი ყუთები დამხვდებოდა? საჩუქრები როგორ მეღირსებოდა, მე ხომ ნაძვის ხეც არასდროს მქონია.

- ამ ყველაფრის მაგივრობას მაცივარზე მიკრული შენი წერილი წევდა - ”სენდვიჩი მზადაა, გვიან მოვალ”.

- მე არასდროს მყოლია ბევრი მეგობარი, უფრო სწორად საერთოდ არ მყავდა მეგობრები, შენ კი ეზოდან ამოყვანილი მაწანწალა ლეკვი ჩემ იმედებთან ერთად ნაგვის მანქანას გააყოლე.

- ნუთუ არც ის გახსოვს, ჩემს აკვარიუმში კონსერვის ქილიდან ”ამომხტარი” თევზები რომ დაცურავდნენ?!

- მახსოვს, ათი წლისას მითხარი, ცხოვრებაში ერთადერთი დიდი შეცდომა მაქვს დაშვებულიო.

- მაშინ ვიფიქრე, რომ ახალ ტოსტერს გულისხმობდი, აი იმას, შენი ხელფასის მესამედი რომ დაგიჯდა და მალევე გაფუჭდა.

- გეცინება არა?

- ახლა ვხვდები, მე მგულისხმობდი.

- იცი დედა, დღემდე არ მესმის რატომ მომკალი ჩანასახშივე? რა აზრი ჰქონდა ჩემს გაჩენეს, ნუთუ ამით მხოლოდ ცნობისმოყვარეობაშერეული ეგოიზმი მოიკალი?

- ვისთვის გამაჩინე, შენთვის? შენ ხომ სულ არ გახსოვდა ჩემი არსებობა, მაშინც კი, როცა ხვეწნისა და ვედრების შემდეგ, ათასში ერთხელ ზღაპარს მიკითხავდი?

- მამაჩემისთვის ხომ არა? იმ კაცისთვის, რომელმაც ჩემი ჩასახვისთვის საჭირო სპერმაც კი ”წონით” გაყიდა?

- ან იქნებ სამშობლოსთვის? იმ სამშობლოსთვის, რომელსაც დაუბადებელი უფრო გამოვადგებოდი!

- ნუთუ ჩემთვის? არა, შენ ასეთი ადამიანური აზრი არასდროს მოგივიდოდა თავში.

- იცი დედა, მე რომ ნორმალური ოჯახი მყოლოდა, შეიძლება, შეიძლება; თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს.

- როგორ შეძელი დაბადებისთანავე, მანქურთივით, უჩინმაჩინის ქუდის სამსხვერპლოზე მიგეტანა ჩემი პატარა თავი?!

- მე არ ვიცი ვინ ვარ, არც ის ვიცი რისთვის ან ვისთვის ვცხოვრობ, ვცხოვრობ კი საერთოდ? იქნებ მეც მოვკვდი ა?

- დომინოს ”მოუხატავ” ქვას დანიშნულება მაინც აქვს, რუხი საღებავით გადაღებილ ჩემ ცხოვრებას კი არანაერი, შენ წარმოიდგინე, კიდეებზე ბათქაში, თავზე კი თმა მცვივა.

- წლებია ერთმანეთი არ გვინახავს, გესაუბრები, შენ კი ახლაც არ მისმენ, ახლა, როცა ჩემი დაბადების მსგავსად ჩემი გარდაცვალებაც შენს ხელშია, თუმცა მე ვერასდროს გარდავიცვლები, ჩემნაერები უბრალოდ კვდებიან.

- არ ვიცი შევძლებ თუ არა ოდესმე შენს პატიებას, ალბათ ვერა და მართალიც ვიქნები.

- მამა რომ მყოლოდა, ალბათ შენსავით მეტყოდა - დედაშენი კარგი ქალიაო, მე ვუპასუხებდი, იცი მამა, რამდენჯერ დამჭირვებიხართ შენ და დედა ორივე ერთად?

- იცი დედა, აქ სამშენებლო სამუშაოებია დაწყებული, ქარხანას აშენებენ და სხვა საფლავების მსგავსად ალბათ შენც ამოგთხრიან, თუმცა მე შენს გადასვენებაზე უარი ვთქვი და არავინ იცის რა ბედი გელის.

- იცი დედა, შემდეგ ჯერზე ვეღარ მეტყვი - ამადის, შვილო, იცი როგორ მჭირდებოდი?!

- იცი დედა, შემდეგი აღარ იქნება.