2011-03-05, 0:15 AM | |
"ჩემი მოდა ჩემივე კომოდით შემოიფარგლება” – დარდიმანდი და არამოდური ადამიანი მოდის ცნება ჯერ კიდევ ძველი წელთაღრიცხვიდან მოდის. ასე მაგალითად, ზეზვასა და მზიას მომთაბარე ცხოვრებისას ცხოველების ტყავი ან ბეწვი იყო მოდაში (ამ მხრივ, ადამიანი დღემდე ვერ განვითარდა), ქრისტეფორე კოლუმბის ეპოქაში – რუკების პერიოდული "refresh”–ი, თემურ ლენგის მოღვაწეობისას – საქართველოს დაპყრობა, "მირკის” ზეობისას – "ჩატში” "Hi All”-ით შესვლა და "Bye all”–ით დამშვიდობება, შევარდნაძის მმართველობისას – სანთლის გამაგრებული ნაღვენთების სანთელშივე ჩაწვით თავის შექცევა და სხვა მრავალი.
თუმცა, დღეს საქართველოში უკვე სრულიად ახალი – "მოდების მიმდევრობის” – მოდა შემოვიდა ("ფობიოფობია” რომ შიშების ქონის შიშია, დაახლოებით ისეთი).
სჯობს, ისევ მაგალითები დავიხმაროთ: ა) "ვაჰ, დრონი დრონი ნაგემნი მტკბარად…” – პოლაროიდი გეკიდოს კისერზე ფოტოაპარატი და ფეხებზე – ფაქტი, რომ სურათის გადაღება არ იცი, უკვე მიღებული პრაქტიკაა. ასეთ დროს, რაც უფრო გრძელი გაქვს, საზოგადოების თვალში მით უფრო მეტად ფასობ ("ობიექტივს” ვიგულისხმობ, რა თქმა უნდა). მთავარია, რომ სურათის გადაღებამდე ფოტოაპარატი თვალთან წარბშეჭმუხნული სახით მიიტანო, უზომოდ დიდხანს ატრიალო და ღილაკზე თითის დაჭერის წინ სამ-ოთხჯერ ჩაიკუზო, ასფალტზე გაწვე, ბურთი აკენწლო, თავზე ფეხი შემოიდო, პროტეზი გამოიღო და ჭიქაში ჩადო, დედის წინ მორბენალ კვიცს გადაუსწრო, ნემსი აქლემიანად მოიპარო, ზოგი ჭირი შეირგო ან ათასი მსგავსი ქმედება ჩაიდინო. ამგვარი ქცევა კი ირგვლივ მყოფთ აფიქრებინებთ, რომ თქვენ თქვენი დონით ”უბრალო ჩამჩხაკუნებლებზე” ბევრად მაღლა იმყოფებით. ბ) "სიტყვა "ყველა”–ს ყველა შეცდომით იყენებს” – ასევე შემცდარი ადამიანი "ყველას” სახელით რაიმეს დაჟინებული მტკიცების მოდაც უკვე უკვდავებას ეზიარა. მე კი ყოველთვის მაინტერესებს ხოლმე, რა სტატისტიკის საფუძველზე მსჯელობს ადამიანი, რომელიც ვიღაცას უმტკიცებს, რომ "მთელი თბილისი”, "მთელი სანათესავო”, "ფალიაშვილის ქუჩის მთელი ძაღლები” და "ბებიამისის მთელი სადაქალო” "მასთან" ან "მის გვერდითაა", რომ რომელიღაც უცხოელი მომღერალი, ან ჩვეულებრივი ფილმი "ყველასათვის საყვარელია”, რომ ნებისმიერი ჭორი რეალობაა, რადგან "ყველა ამას ამბობს”, რომ "ყველა გადარეული მაინცდამაინც მას უნდა გადაეკიდოს”, რომ "ყველა კითხულობს კვირის პალიტრას”, რომ "ყველა გზა რომში მიდის” და ასე შემდეგ. თუმცა, ამ სიტყვის გამოყენება რიგ შემთხვევებში მაინც გამართლებულია. მაგალითად კი, ისეთი გამოთქმებისას, როგორიცაა:
გ) "დიდი დეპრესია” – დღეს ახალგაზრდებში დეპრესია და სამყაროსადმი ნიჰილისტური დამოკიდებულება ისეთივე მოდური გახდა, როგორც უნივერსიტეტების წინ სიგარეტის ჯგუფურად მოწევა, მაიკები წარწერით "I ♥ NY”, "facebook”-ზე "fan-page”-ს გახსნა და მყისიერი მიგდება, საუბარში ინგლისურიდან ნაწარმოები სიტყვების არარელევანტური გამოჩხერა, იაპონელი მწერლებით აღფრთოვანება, მეტროს წინ ვიღაცეებისთვის სავაკანსიო ფურცლის გამორთმევა და დაჭმუჭვნა, საქართველოს საფეხბურთო ნაკრებით გაოცება და სხვა მრავალი. ოღონდ ის, რასაც ჩვენ ამ შემთხვევაში "დეპრესიას” ვეძახით, მისგან ისეთივე განსხვავებულია, როგორც და ვინჩის "საიდუმლო სერობა” – ერთი თანამედროვე ქართული კრებულისაგან. ჩვენეული დეპრესია ხანმოკლეა და ხშირად საკუთარი უბედურებით მაზოხისტური ტკობობის გარდა, მიზნად სხვას არც არაფერს ისახავს.
დ) "აბა ლიტკაფეში მნახე, ვინა ვარ…”
შარლი, რა თქმა უნდა, ბოდლერის საპატივსაცემოდ. აი, მოდა კი ძირითადად "მო(რ)და” (a.k.a "face”) საზოგადოების მასშტაბითაა პეროგადგმული. სხვა თუ არაფერი, უბრალოდ კარგი ტონია, რომ ლიტკაფეში შთაგონებული სახით იჯდე, ერთი ნაჭერი ნამცხვრის ორმოცდაცხრა წუთიან "ციცქვნას” "11 წუთიანი” კოელიო დააყოლო და ფორთოხლის წვენის წრუპო იქამდე, სანამ საწრუპის მეორე ბოლო ფსკერის სიცარიელის გამოისობით ქშუტუნს არ დაიწყებს. მთავარი ისაა, რომ ბოდლერს (რა გადავეკიდე) ლერის ბოდვისაგან (ვინმე ასეთი მწერალიც გვეყოლება) ვარჩევდეთ, ნებისმიერი სხვა უცოდინრობა კი ჩვენს "პრეტენზიულ გემოვნებას” თავისუფლად შეგვიძლია შევახოცოთ. ე) "დამილაიქე”
პ.ს: "ვიღაც ბლოგერთა ექსკურსიებმა როგორ უნდა მაჯობოს, კაცო?!” – გაკვირვებული ჯეი ჯეი აბრამსი "ბლოგერების ექსკურსია #8″–ის შემდეგ. | |
ნანახია: 847 | რამოტვირთვები: 0 | |
სულ კომენტარები: 0 | |